کد مطلب:18864 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

اينكه قرآن مي​فرمايد «عبادت كن تا به يقين برسي»، آيا به معناي ترك عبادت، پس از كسب يقين است؟

خير اين سخن نه به اين معناست كه اگر به يقين رسيدي عبادت را رها كن. مثل اينكه به انسان بگويند اگر خواستي به سقف برسي تا پشت​بام را ببيني، از نردبان استفاده كن؛ پله​هاي نردبان را طي كن تا پشت​بام را ببيني. اين نه به اين معناست كه وقتي پشت​بام را ديدي بگويي نردبان چيست؟ زيرا با تكيه به اين نردبان پشت​بام را مي​بيني. عارف اگر به مقام يقين مي​رسد چون به عبادت متكي است و اگر به جايي رسيد كه يقين پيدا كرد و عبادت را ترك كرد، ترك عبادت ملازم با سقوط است. ممكن نيست انسان در مرحله​اي بي‎نياز از عبادت باشد.



بندگي براي بنده ذاتي است؛ در دنيا يا آخرت. منتها در آخرتْ عبوديّت به نحوه ديگري ظهور مي​كند. در دنيا به صورت نماز و روزه است ولي در قيامت به ايشان مي​گويند «إقرء وارقه» (كافي2/601/ح12). آنجا ديگر جاي عمل نيست بلكه جاي ظهور نتايج اعمال است. آنچه كه در دنيا از آيات خوانده​اي يكي پس از ديگري در قيامت ظهور مي​كند و يكي پس از ديگري بالا مي​روي.



«إقرء وارقه» به معناي اين نيست كه در قيامت قرائت كن و بالا برو؛ زيرا اولاً در دنيا به ما مي​گويند بخوان، چه اينكه آيات قرآن خزاين الهي است؛ پس بخوانيد و بالا برويد و هر درجه​اي كه گرفتيد، پله​اي باشد كه شما را بالاتر ببرد و شما را متحرك كند؛ نه اينكه همانجا بايستيد.



ثانياً در قيامت هم گفته مي​شود اين درجاتي كه مي​بينيد، محصول كارهاي دنيايي شما است. ظهور كارهاي دنيا در قيامت به اين است كه هر چه در اينجا خوانده​ايد، در قيامت به صورت ترقي نصيب شما مي​شود. بنابراين، عبادت نردبان است.

---

آية الله جوادي آملي


حكمت عبادات